De rap naderbij komende, nog grotere, landelijke onderwijsstaking dwingt leraren, schoolleiders en besturen zich uit te spreken. Er iets van te vinden. Mooi, want ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat ik het, op zijn zachtst gezegd, opmerkelijk vind dat we als samenleving zo weinig geld over hebben voor het kostbaarste dat we hebben: onze kinderen. Onderwijsgevend Nederland vraagt dat geld niet voor zichzelf, maar voor beter, relevanter onderwijs aan onze kinderen. Dat dat even duidelijk is.
Hierover zijn alle leraren, schooldirecteuren, IB-ers, conciërges, zorgcoördinatoren en iedereen die dagelijks met betrokkenheid onze jeugd bijstaat, het roerend eens. Om vervolgens tot op het bot verdeeld te raken over al dan niet te staken. Voor sommigen dé weg naar verandering, voor anderen een actie die ingaat tegen alles waar ze ten diepste voor staan. En alle nuances daartussen. Wat als het zo niet hoeft te gaan?
Staken houdt in dat we iets níet doen die dag. Mooi, want dat maakt ook ruimte om iets wél te doen. Wat als we 30 en 31 januari benutten om onze leerlingen te vragen waarin wij voor hen het verschil maken? Dingen die wij hebben gedaan die voor hen van onschatbare waarde zijn geweest, die ze op prijs stellen, waarmee ze zich gesteund voelden, waardoor ze verder kwamen, waarmee we ze door hun diepste dal hebben getrokken, wat ze van ons leerden en nooit meer zullen vergeten, waarvan ze hopen dat we er nooit meer mee stoppen. En dan vragen we ze dat wereldkundig te maken, te delen met anderen. Dat schijnen leerlingen vrij goed te kunnen.
Het mes snijdt meer kanten dan het heeft. Leerlingen maken zichtbaar welke aspecten van hun onderwijs onmisbaar voor ze is zodat de individuele leraar die ruimte niet langer hoeft te bevechten. De samenleving krijgt direct inzichtelijk dat de noden van de leerlingen de huidige bezetting en capaciteit heftig overschrijden. We laten zien wat een prachtig en aantrekkelijk beroep dit is. Wie krijgt de kans om dagelijks het verschil te maken? Kom erbij! Maar bovenal krijgen wij van onze leerlingen te horen wat vaak voor ons verborgen blijft: wat wij voor ze betekenen.
Zo balanceren we het eenzijdige beeld van de stakende, ontevreden leraar naar een meer realistische variant: de betrokken, bezorgde, onmisbare professional. Met de leerlingen spreken we af dat ze hun suggesties ter verbetering van ons functioneren persoonlijk met ons delen. Beter onderwijs. Daar gaat het ons toch om?